Als je een deur sluit gaat er vast wel een raam open;-)

Dit is hem dan, mijn allerlaatste blog op Tough Dutch cookie. Met een klein beetje pijn in mijn hart schrijf ik dit afscheid. Ik blijf wel schrijven hoor maar dan op mijn website, www.gewoonk.nl. Kicken hè, die naam was nog niet geclaimd klaarblijkelijk. Ook op die website ga ik bloggen en selfies maken tot mijn haar weer reikt tot aan mijn billen, hahaha. Afscheid nemen is niet tof maar het moet. Ken je het gezegde, 'als je een deur sluit gaat er ergens anders een raam open'. Ik hoop eigenlijk meer op een paar schuifdeuren;-)

Beter een boek in je hand dan tien in je fietstas

Yeah!!!! Ik heb mijn aller-, aller-, allereerste boek nu echt in mijn handen. Hoe cool is dat?! Ik kan jullie vertellen dat het mega cool, dakpannen gaaf, kiezelsteenleuk en uitermate geweldig is. Ik had dit niet verwacht zo een jaartje geleden. Maar er staat toch echt, auteur: Chantal Deen. Jáhá, een heuse Deen, geen Kluun maar een Deen, hahaha. Hij ruikt ook erg lekker dat boek. Het heeft altijd iets een spiksplinternieuw boek. Vers van de pers, heerlijk.

Zeg nooit, nooit.

Vroeger, toen ik nog een klein Brabants meiske was, vond ik het zo saai dat wij nooit verhuisden. Vanaf mijn 16e ben ik inmiddels 15 keer van woning gewisseld en dan heb ik mijn buitenlandse adressen niet eens meegerekend. Voordat ik S en B kreeg had ik nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Nu heb ik er vaker gelegen dan mij lief was. Voor mijn diagnose was ik eigenlijk nooit ziek. Ja, soms een pakte ik eens een griepje mee maar die sloeg ik ook weleens een jaar over. Nu heb ik zoveel kwaaltjes onder of op de leden gehad die alle andere jaren overtreft. Dus, zeg nooit, nooit!

En we zijn nog lang niet fit, nog lange niet, nog lange niet.

Nu zou je toch zo langzamerhand gaan denken dat de meeste kwalen en andere ongein wel verdwenen zou zijn, NOT. Nee hoor, het keutelt gewoon vrolijk verder. Ik begin steeds beter te snappen dat bij mij een virusje, tandpijn, een krom getrokken nagel langer duurt dan bij mijn gezonde medemens. Pjieuw, weer iets geaccepteerd. Maar ik baal er wel stevig van. In mijn hoofd ben ik allang weer beter en daar passen lichamelijke ongemakken echt niet meer bij.

Ander loket

Soms gebeuren er dingen die even de tijd nodig hebben om in te zinken. Althans, ik heb daar wel vaak last van. Een soort van achteraf precies weten wat je had moeten zeggen verhaal. Snappen jullie? Chantal, wat praat je weer in raadsels. Stel je maakt iets mee en je vindt er op dat moment wel iets van maar je kunt het (nog) niet onder woorden brengen. Het is dan niet zo belangrijk om er meteen iets van te vinden of je twijfelt aan je eigen oordeel. Toch blijft het door je hoofd spoken als iets dat je niet af hebt kunnen maken. Nou, dat dus. Daar heb ik mijn hoofd vol van zitten. Toch wil ik er een eentje met jullie delen. Gewoon om even te kijken of jullie dit ook zo ervaren of weleens hebben ervaren. Huh, Chant, zit er nog een verhaal vandaag? Ik zal jullie niet langer in spanning houden.

Stop de tijd

Stop de tijd. Dat is wat ik soms gewoon wil doen. Weet je wat?! Het kan ook, die tijd even stop zetten. Ik heb het gedaan afgelopen week. Ha, dat hadden jullie natuurlijk allang gemerkt. Ik kreeg verontrustende berichten van mensen of alles wel goed met mij ging en gaat.;-) Het was zo stil hier online. Dat komt omdat ik met mijn gezin een weekje naar de Ardennen in België ben geweest. De wifi was daar niet of nauwelijks aanwezig. Het was even afkicken in het begin maar daarna een zegen voor tout la familie. Een vakantie vieren zoals vakantie hoort te zijn. Samen zijn, spelletjes doen, ruzie maken, vervelen, lezen, ondersteboven op een bank hangen en weer spelletjes doen.

Evenwichtsstoornisje

Vandaag is er een einde gekomen aan de port a karma, hij/zij is niet langer aanwezig in mijn ranke lijfje. Hiermee is hopelijk, voor een hele lange tijd, een eind gekomen aan mijn witte jassen operatiedagen.

Huilie, huilie en de terugkeer van huil de la tourette

Gisteren was het Koningsdag, hoezeé! Ik vond er geen reet aan, serieus niet. Vorig jaar mocht ik niet naar buiten, nu wilde ik niet naar buiten. Pffftttt, ik dacht echt dat ik al verder was. NOT. Gisteren ben ik héél hard van mijn eigen voetstuk gevallen. Ik trek het even niet. Angst is wat gisteren regeerde en niet Willem Alexander;-)

Gewoon K

Tam, tam, tááááá! Dit is de titel van mijn allereerste boek. 'Gewoon K' dat staat voor gewoon kut, gewoon klote, gewoon kanker of iets anders gewoon k-erigs. Niet bijster origineel maar wel passend bij mij. Het is echt ongelofelijk moeilijk geweest om dé titel te vinden. Ik ben er content mee. Ongetwijfeld zullen er andere meningen zijn, geloof mij, ik heb er al vele gehoord, maar het is toch zeer persoonlijk en ik kan het niet iedereen naar de zin maken (zou wel leuk zijn, dat dan weer wel) Nu weten jullie het en op 31 mei weet de rest het ook. 

Mijn normen, jouw waarden

Normen en waarden horen bij het dagelijkse leven maar iedereen geeft hier een andere invulling aan. Het is ook maar net hoe je het bekijkt en van welke kant.

Hoe zit het ook alweer met die normen en waarden? Wat betekent het nu eigenlijk?

Buiten de lijntjes kleuren

Wie kent niet het gezegde, na zeven magere komen zeven vette jaren. Ik vermoed dat ze dan bij mij een keer zijn vergeten om die schakelaar om te zetten naar die zeven vette jaren, hahahaha. Als ik over mijn schouder kijk dan zie ik veel jaren van hard werken, ploeteren, nog harder werken en overleven. Ik ben daar nu wel even klaar mee. Zo komt het dat ik heb besloten dat die zeven vette jaren zijn intrede mogen doen in huisje D. Ik heb het huis speciaal ervoor gesopt van boven tot onderen, laat maar komen die jaren van jolijt, warmte, voorspoed en ander moois.

Oordeel nooit een boek op zijn titel

Vandaag had ik voor de broodnodige variatie weer een witte jassen middag. Mijn port a cath moet er nog uit en wel op 30 april. Om ervoor te zorgen dat alles naar wens gaat mocht ik mij melden bij de vaatchirurg (hoofd port a cath) en de anesthesist (hoofd van de party drugs;-)). Maar eerst stond een gesprek met de uitgever op het programma. Kortom een drukke dag.

Een beetje klassieke muziek naar de mens toe

Mijn kennismaking met klassieke muziek is al vroeg begonnen. Als jonge hinde ging ik met 5 jaar al op ballet. Zo heet dat hè, je gaat op iets;-) Tijdens de balletlessen begeleidde I ons altijd op de piano. Meesterlijk toch alleen jammer dat ik het toen niet genoeg heb gewaardeerd. Ik vond het volkomen normaal en ik chasseezde en pas de chatte (voor de leken onder ons, dit zijn balletpassen) vrolijk door de zaal op mijn roze balletschoenen. Hoe vaak heb ik niet gedanst op Peter en de wolf. Sterker nog, ik mocht Peter spelen in een voorstelling, hoe cool. Ik had alleen geen weet van de schrijver van dit stuk, Prokofjev. Mooi vond ik het wel, mijn publiek was echter meer afgeleid door mijn mond. Nee, dit keer niet omdat ik aan het praten was, duh! Ik was vergeten mijn kauwgum uit mijn mond te halen en zodoende kauwde ik heerlijk de hele voorstelling weg, hahaha. Je begrijpt dat mijn ballet carrière dan ook niet verder van de grond is gekomen.

Niets gebroken

Als kind viel je wat af op een dag. Ik heb het dan over de leeftijd vanaf leren lopen tot een jaar of twaalf. Een schrammetje hier of schaafwond daar alles heb ik gehad maar nooit iets gebroken (gelukkig). Je jankte wat en dat was dat, of kwam het door die reep chocolade die ik kreeg na zo'n valpartij?! Het verdriet was altijd van korte duur en het spel was snel hervat. Tegen mijn kinderen riep en roep ik ook regelmatig als ze vallen, "niets gebroken?". Ik doe dat vaak om zo niet de nadruk te leggen op de valpartij. De schrik is vaak erger dan de pijn. Waarom vertel ik jullie dit? Nou, ik denk dat ik het zwarte gat zie. Huh, zwarte gat?

Een ei is geen ei

Are you who you were a year ago?! Deze quote kwam ik tegen op Pinterest en het zetten mij even aan het denken. Ben ik nog de persoon die ik een jaar geleden was? Nee, maar wie is dit wel? Je loopt toch allemaal rond met een rugzakje. De een is meer gevuld dan de andere maar toch. Ik ben een aantal illusies armer en veel ervaringen rijker. Ik sta anders in dit leven maar toch ook niet. Ik ben nog net zo ongeduldig als voorheen. De verbale diarree is ook niet gestaakt eigenlijk is alles hetzelfde of toch niet? Vorig jaar had ik borstkanker en nu niet!

Vermoord je lievelingen

Kill your darlings heet dat zo mooi in het Engels. Ik maak er van "Vermoord je lievelingen." Want dat zijn mijn blogberichten voor mij, lievelingen of beter nog dierbaren. In al mijn verhalen staat een overpeinzing, een ervaring, een grapje of een aanval van huil de la tourette van het afgelopen jaar. Ga daar maar eens een keuze uitmaken. Van de nu 170 geschreven stukken mogen er maar tachtig overblijven. Dit is de opdracht van de uitgever. Hij zei, "Chantal, je kunt die keuze beter zelf maken." Hmmm, makkelijk gezegd, ga er maar aanstaan. Ik vergelijk het met het hebben van kinderen en dan moeten uitspreken wie je het liefste vindt! Dat kan natuurlijk niet want mijn beide kinderen zijn mij even lief, ieder op zijn of haar eigen manier. Dit geldt ook voor al mijn stukjes, ze beschrijven misschien wel het heftigste jaar van mijn leven tot nu toe. Uiteindelijk is het mij toch gelukt, vraag niet hoe maar de kopij heb ik ruim voor de deadline ingeleverd.

Haarbal

Afgelopen maandag heb ik, geloof ik, wel honderd keer aan manlief gevraagd of ik het goed had gehoord. Dat er niets meer was te zien. Pffff, het duurt gewoon even voor mij om het echt, maar dan ook écht te geloven. Toch voelde ik mij die dag erna teneergeslagen oftewel diep in put. Tjonge, tjonge Chant, wanneer houdt het eens op?! Tja, het zit er in en moet er ook uit. Gelukkig kwam die verlossing in de vorm van een soort haarbal eruit. Huh, haarbal? Ja joh, je weet wel als een kat een haarbal spuugt zie je hem of haar even heel erg worstelen om dat projectiel eruit te krijgen. Nou, zo was het ook een beetje met mij op die dag. Maar, hij is eruit hoor, die haarbal. Wat er daarna komt is machtig mooi, voor mij dan.