Een mens neemt wat afscheid in zijn leven. Afscheid van de kleuterklas, afscheid van de basisschool, afscheid van de middelbare school en ga zo maar door. Iedere keer dacht ik, boehoe, het wordt nooit meer leuk maar dat is helemaal niet zo. Na een afscheid komt meestal een nieuw begin. Zo ook hier in huize Deen. Svetlana Kokiakova, de poes is niet meer. We hebben afscheid genomen en gerouwd maar nu is er weer plaats voor iets nieuws. Sinds afgelopen vrijdag hebben we twee nieuwe vrienden in huis, twee katertjes van net acht weken. Phineas en Ferb, je weet wel van die leuke tekenfilmserie op Disney channel of Xd of iets daar in de buurt. Ze zijn om op te vreten. Het is hier in huis voor manlief en de kinderen permanent Sinterklaasavond, zo blij is iedereen. Het blijven natuurlijk nog wel kittens dus donderstralen. Zo tegen de klok van half zes in de ochtend vinden de kittens het wel mooi geweest en komen ze mij wakker maken. Niet man A of de kinderen, nee, mij. Dit gebeurt dan met een sprint trekken via mijn been en dan over mijn buik. en weer terug via mijn haar. Grrr, nu begon ik net wat beter te slapen. Stiekem moet ik er wel om lachen en ach, ik moet een keer mijn bed uit. Een mooi begin weer met deze wezentjes.
Die evenwichtsshizzle is nog niet helemaal weg dus moet ik nu elke dag, drie per dag, oefeningen doen. Dat gaat dan zo, ik zit rechtop in het midden van het bed met mijn voeten op de grond dan moet ik mij plots (dus zo snel dat ik er zelf van schrik) naar rechts laten vallen zodat ik met mijn hoofd plat op het matras komt. Dit om dat evenwichtsorgaan weer in evenwicht te krijgen. Daar moet ik dan een tel of tien blijven liggen en dan weer rechtop en vervolgens op mijn linkerzij vallen. Nu ben ik niet altijd de slimste dus de eerste keer dacht ik, fak, hoe kom ik nu snel van rechts naar links. Dus ging ik eerst naar rechts vallen en dan omdraaien in mijn bed naar mijn linkerzij. Tssss, soms vraag ik mijzelf weleens af waar ze mij hebben gevonden, hahaha. Goed, tijdens die oefeningen komen P & F kijken. Ik moet dan echt oppassen dat ik niet met een rotgang op hun tere lijfjes terecht kom. Gisteren vertelde A mij in de sportschool dat haar man eens op een kitten van een week of vier was gaan staan, tja die kon het niet meer na vertellen. Ieuw, de gedachte alleen al. Ik hoorde ook nog iets over een hamster maar dat laat ik maar achterwege. Hoe dan ook, de oefeningen helpen en de katten genieten er ook van;-)
Maandag 1 juni komt mijn boek uit. Het loopt mij nu toch wel dun door den broek. De hele week zijn we hier in huis ermee bezig. Manlief is alle selfies aan het overhevelen naar de website. Ik vul die site weer met blogs, niet allemaal hoor maar vanaf mei staan ze erop. Het is keuzes maken en hopen dat het allemaal leuk smoelt. Kijk zelf maar!
Daarnaast heb ik nu ook een heuse Facebookfanpagina opgetuigd met de titel, 'Gewoon K'. Die heb ik gevuld met wat foto's en filmpjes van het boek. Ook is er een twitter account die heet gewoonkc, helaas was gewoonk al vergeven. Já, een mens wil ook wat op social media. Ikzelf ben er dol op dus kon dit niet uitblijven.
Vandaag weer een nieuw beginnetje gemaakt in mijn afweer/luxaflexsysteem. Ik was bij de schoonheidsspecialiste (ja, een vrouw moet wat hè op haar 46e) en we komen toch uit op het onderwerp kanker. Natuurlijk heeft ook deze vrouw haar verhalen. Normaal was ik allang in de stress geschoten en zat ik op de hoogste kast. Zo niet vanmiddag, néé, ik luisterde naar haar verhaal en verdomd dat die luxaflex vanzelf dicht ging. Mooi hè, ik hoefde daar zelf niets aan te doen. Ik had wel een mantra in mijn hoofd, 'niet mijn circus, niet mijn aapjes'. Snap je, niet mijn probleem. Het was overigens een zeer leuk gesprek. De dame in kwestie was haar man zes jaar geleden kwijtgeraakt aan nierkanker maar stond bijzonder positief in het leven. Ondertussen heeft ze ook nog mijn wenkbrauwen geplukt en gekruld (nee hoor, alleen geplukt;-)), ziet mijn gezicht er nu uit alsof ik op de trambaan heb gelegen maar zijn mijn nekspieren zwaar ontspannen.
O.k., het onvermijdelijke is nu toch daar. Ik ga afscheid nemen van dit blog. Ik heb het vaker gezegd maar wil het nog een keer doen. Lieve, lieve lezers, waar jullie ook ter wereld zijn (ja, ik kan bij benadering zien in welk land jullie zijn) bedankt dat jullie mijn bijzondere avonturen hebben willen volgen. Na 185 avonturen is het tijd voor een afscheid. Ik hoop dat ik jullie mee kan nemen naar mijn nieuwe begin. Ik snap het ook als je denkt, nou, ik ben wel klaar met dit verhaal maar bedenk dan dat ik weer nieuwe avonturen ga beleven rondom het boek en uiteraard de rest van mijn leven;-) Het was fijn om mailtjes van jullie te mogen ontvangen en de berichten te lezen op mijn blogs. Ik ga het missen, het koekje, de vorm, het lettertype en eigenlijk alles. Echter, het nieuwe begin is nodig. Het is tijd! Hopelijk tot ziens, het ga jullie goed. Tot aan de andere kant van deze virtuele snelweg. Nog een keer dan, www.gewoonk.nl of op facebook op Gewoon K, zie ik jullie gezichten ook eens een keer;-)
The best time for new beginnings is now!
Heel veel liefs,
Tough Dutch cookie
1 opmerking:
Het was een genoegen je verhalen te lezen, chantal! Voor mij een fijne bezigheid in roerige tijden. Dank je wel daarvoor! Het ga je goed!
Liefs Jenny
Een reactie posten