Afgelopen maandag heb ik, geloof ik, wel honderd keer aan manlief gevraagd of ik het goed had gehoord. Dat er niets meer was te zien. Pffff, het duurt gewoon even voor mij om het echt, maar dan ook écht te geloven. Toch voelde ik mij die dag erna teneergeslagen oftewel diep in put. Tjonge, tjonge Chant, wanneer houdt het eens op?! Tja, het zit er in en moet er ook uit. Gelukkig kwam die verlossing in de vorm van een soort haarbal eruit. Huh, haarbal? Ja joh, je weet wel als een kat een haarbal spuugt zie je hem of haar even heel erg worstelen om dat projectiel eruit te krijgen. Nou, zo was het ook een beetje met mij op die dag. Maar, hij is eruit hoor, die haarbal. Wat er daarna komt is machtig mooi, voor mij dan.
Ik roep altijd dat zaken door mijn lijf moeten. Niet dat ik nou graag kanker had willen krijgen dat is niet het soort ellende dat door mijn lichaam moet. Nee, het is meer emotie. Dat moet je voelen, ervaren, bijna proeven of ruiken. Als het door mijn mollig lijfje heen is gegaan heb ik het verwerkt. Snappen jullie? Zo ging het dus ook afgelopen dinsdag. Al die weggestopte emotie mocht nu eindelijk naar buiten, hup de vrije natuur in. Nadat ik de spreekwoordelijke haarbal had uitgespuugd ging de zon feller schijnen, floten de vogels harder en werd mijn hart een stuk lichter. Poeh, poeh, Chant, je wordt toch niet een gevulde koek hè? Nee joh, ik blijf dezelfde hoor. Het voelde echt heel fijn en bevrijdend. Nu meer dan ooit tevoren viel er een last van mijn schouders. Hup, weg met die ellende. Ik heb weer vertrouwen in de toekomst, durf weer verder te kijken dan 12 maanden vooruit. Voorheen dacht ik hier niet over na maar nu des te meer. Ik heb gehoord dat dit soort gedachten en gevoelens wel zullen slijten in de loop der jaren maar helemaal weg gaan ze niet.
De hele week word ik overspoeld met gelukwensen, bloemen en ander soortige cadeautjes. Zo ook afgelopen woensdagavond. Van mijn twee nieuwe vriendinnen voor het leven A en S krijg ik een prachtige ketting met een hart eraan. Dit hart stond volgens A voor het feit dat mijn hart gelukkig nog even blijft voort kloppen. Het symboliseert ook houden van, zei A. Wow, wat mooi hè. Nu heb ik het afgelopen jaar gejankt bij alles wat er werd gezegd of bij wat er gebeurde. Wat denk je? Ik kreeg er geen traan uitgeperst, niets, nul nada. Ik was erg blij met dit mooie geschenk maar die huil de la tourette is vermoedelijk in die haarbal terecht gekomen. Stond ik daar met gort droge ogen mijn bedankje uit te stamelen. Ik ben er heus heel erg blij mee misschien was het de blijdschap die de tranen overwon, wie zal het zeggen.
Vanaf die woensdag ben ik blij in mijn hartje zoals ik een boer op televisie hoorde zeggen. Ik ben terug en hoe! Ik besef met de dag steeds meer dat het ook héél anders had kunnen aflopen. Gelukkig ben ik aan de goede kant van de streep uitgekomen. Wat een mazzel!
Dan ga ik me nu wederom verdiepen in mijn geschreven stukjes en de keuze maken van wat er wel en wat er niet in mijn boek terecht komt. Jullie keuzes neem ik zeker mee in de overweging. Morgen moet ik het inleveren bij de uitgever, het is een keiharde deadline. Zeker omdat we het boek uiterlijk eind mei in de winkel willen hebben. Mocht je nog een suggestie hebben dan weet je mij te vinden. Zo krijg ik bezoek van een dame van de boekhandel uit Delft. Ik heb haar gevraagd of ik mijn boek mag lanceren bij haar in de winkel. Ik ben benieuwd of dit gaat lukken! Wordt vervolgd!
Het is nooit te laat om te worden wat je had kunnen zijn. George Elliot
Heel veel liefs,
Tough Dutch cookie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten