Afgelopen maandag mocht ik, voor het laatst aanschuiven bij oncoloog dokter D. Bijna precies op de afgesproken tijd nam ik plaats in zijn kamer. "Goh", vroeg dokter D, "is je man er niet bij?" "Nee", zei ik, "nu vindt hij het niet meer interessant." Dokter D moest lachen. Hij liep mijn dossier nog eens door en zei dat de uitslagen van de cardioloog zeer goed waren. Ook bevestigde hij nogmaals dat mijn uitslag na alle behandelingen het beste scenario is. We babbelden nog wat over mijn uit te komen boek en dat hij (helaas) niet bij de presentatie kan zijn omdat hij voor zijn werk in Amerika zit. Als laatste vroeg hij of ik nog klachten heb. "Ja", zei ik, "ik heb last van afbrokkelende nagels, vermoeidheid, vocht vasthouden enne oh ja sinds bijna twee weken heb ik last van mijn evenwichtsorgaan." "Als ik vanuit lig stand omhoog kom draait het even voor mijn ogen, dan moet ik de boel weer op scherp zetten." Dokter D begint driftig te typen en zegt, " Als je daar last van blijft houden moet je terugkomen dan kunnen we alles uitsluiten." Arghhhhhhhh, jasses daar had ik nu helemaal niet over nagedacht. Ik neem afscheid met de belofte dat ik bel als dat nodig is en sowieso om het boek te komen brengen voorzien van mijn handtekening.
Eenmaal op de fiets kon ik wel janken, nu ga ik toch dood maar dan aan kanker in mijn hoofd! Ja, jullie weten hè, hypochonder. In de loop van die dag kreeg ik barstende koppijn waarschijnlijk van de stress maar toch. Manlief zei, "tuurlijk Chant, het zit nu in je hoofd." "Mens, je hebt waarschijnlijk een virusje opgepikt links of rechts plus een narcose erbij." "Je weet inmiddels toch wel dat alles net iets langer duurt." "Dokter D kent jou nog niet goed genoeg", zegt manlief er nog bij, "hahaha, anders had hij je niet zo bang gemaakt." Hmmm, daar had hij een punt. Met een niet zo gerust hart ging ik slapen. De volgende dag was die hoofdpijn er nog maar er stond een opleidingsdag voor de deur dus paracetamol plus ibuprofen erin en gaan met die banaan. Gek genoeg was het die dag te doen dus dacht ik, nah ik hoef mijn huisarts niet te bellen. In de avond kwam de hoofdpijn weer in alle hevigheid terug en daarmee ook de paniek en ongerustheid. Toch maar even de volgende dag de huisarts bellen.
Gisteren dus de huisarts gebeld, die is op vakantie. Dan de vervangend arts, ja hoor die heeft een plekje voor mij vrij. Als ik daar s' middags binnenkom steek ik van wal met mijn voorgeschiedenis en mijn angsten. Ze kijk eerst in mijn oren, mond en voelt aan mijn klieren rondom mijn nek. Als ik mijn klachten beschrijf zegt ze, " als je uitzaaiingen zou hebben dan word je daar niet duizelig van." O.k., denk ik, dat is beter om te horen. "Ik vermoed", zegt huisarts O, "dat jij een ontsteking in je holtes hebt waarschijnlijk in je voorhoofd." "Ik schrijf een antibioticakuurtje voor dan moet het verdwijnen." " Die oncoloog van jou heeft het heel goed bedoeld maar niet zo tactisch gebracht", zegt huisarts O. Een stuk lichter, qua zorgen dan, stap ik naar buiten.
Vandaag voel ik mij nog steeds niet fit. Ik ben vandaag pas gestart met de antibiotica dus het heeft even tijd nodig. Mijn evenwicht is nog niet in balans, hahaha. Ja, ik lach wel maar ik ben niet blij. Tjonge, ik ben zo klaar met dat gemier in de marge. Voor nu kruip ik weer onder de wol en hoop dat die ontsteking al bezig is met inpakken want van mij mag hij wel vertrekken.
Feelings are just visitors, let them come and go.
Heel veel liefs,
Tough Dutch cookie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten