Gisteren was het Koningsdag, hoezeé! Ik vond er geen reet aan, serieus niet. Vorig jaar mocht ik niet naar buiten, nu wilde ik niet naar buiten. Pffftttt, ik dacht echt dat ik al verder was. NOT. Gisteren ben ik héél hard van mijn eigen voetstuk gevallen. Ik trek het even niet. Angst is wat gisteren regeerde en niet Willem Alexander;-)
Ik ben al een paar weken flink uit de buurt gebleven van het zwarte gat. Ik had geen reden tot sip zijn immers komt mijn boek binnenkort uit. Afleiding genoeg dus. Maar dit hoort helaas bij het proces, tien stapjes naar voren en vijf weer terug. Het is iets waarmee ik nog een poos mee moet dealen. De angst, de constante staat van onzekerheid en alles wat daarmee te maken heeft. Het is niet iets waar ik nu op zit te wachten, maar wie wel?
Ik denk dat het zwarte gat weer getriggerd is door o.a. mijn ontmoeting met mevrouw zappuccino van afgelopen zaterdag. In het begin van mijn chemobehandelingen heb ik weleens geschreven over dat lieve echtpaar van achter in de zeventig waarvan de man kanker had. Zij was zó lief voor hem en hij voor haar. Ze waren al zestig jaar bij elkaar. Ik wist dat ze bij mij in de buurt woonden maar ik had ze nog nooit gezien. Ik zag haar alleen en ik toen wist ik het eigenlijk al. Ik moest wel duidelijk aan haar vertellen wie ik was want ze herkende mij helemaal niet. Toen ik vroeg naar haar man vertelde ze dat hij vorig jaar oktober was overleden. Toen startte bij mij die huilie, huilie al oftewel de huil de la tourette was weer in alle glorie aanwezig. Toen ze ook nog vertelde dat zij zelf absoluut geen zin meer had om te leven brak ik. Daar op de hoek van een straat op klaarlichte dag moest ik zo hard huilen dat mijn nepwimpers spontaan gingen samenklonteren. "Ja", zei mevrouw zappuccinno, "ik wil zo graag dood maar dan zal je net zien dat ik het nog heel lang volhou." "Bah", en het ergste is dat ik denk dat ik ook al aan het dementeren ben want ik vergeet steeds dingen van J (haar man)." Ik heb haar een dikke knuffel gegeven, geheel tegen mijn natuur in. Ik wist niet wat ik anders moest doen en dit voelde goed. Ik heb haar adres gevraagd en beloofd dat ik snel een kop koffie of thee kom doen. Ze moest zich haasten want ze ging naar een kerk in Den Haag. " Mijn man zei tegen mij toen hij doodging", zei ze, " ik ga naar de Heere Jezus." " Daarom ga ik, zodat ik toch een beetje bij hem ben."
Vorig jaar op Koningsdag kwam lotgenoot S zoonlief nog halen in alle vroegte voor de vrijmarkt. S is niet meer en daar had ik gisteren ook moeite mee. Plus het feit dat ik stiekem toch wel een angst of een, twee of vier heb weggestopt. Ik spring er maar weer in, in dat zwarte gat en kom vast een deze dagen er weer uitgekropen. Zoonlief zei gisteren, "Mam", denk jij dat S kan zien hoe het gaat met haar kinderen en met C?" Poeh, ik blijf dat listig vinden. Ik heb gezegd dat ik dat niet weet. Daar schiet zo'n kind niets mee op dat weet ik ook wel maar ik weet het écht niet. B kwam zelf met het antwoord. "Ik denk", zei hij, "dat de mensen die dood zijn een soort kijkrecht hebben om zo nu en dan een kijkje te mogen nemen bij hun geliefden. " Tja, wat moet ik daar nu nog op zeggen?!
Last but not least mag ik overmorgen om 7.00 uur sharp mij voor, hopelijk dan nu echt, de allerlaatste keer melden op de vierde verdieping van het B-gebouw. Dan gaat de port a cath er uit! Maar wat ik dan vannacht weer krijg, tssssss daar komt ze weer Carice, "Houdt het dan nooit op!" Lig ik zo te draaien in mijn bed dat ik mijn bed vast moet houden. Waarschijnlijk iets mis op of aan mijn evenwichtsorgaan, niet tof dus. Vanochtend had ik hier en daar nog wel een klein wegtrekkertje maar dat klaarde in de loop van de ochtend op. Toen ik na het eten even mijn hoofd op tafel legde en mijn ogen toen sloot ( Ja, kom op joh dat doen jullie ook weleens, toch?) werd ik weer niet bien. P zei, "je moet even je hoofd laten hangen en met een ruk weer omhoog brengen zodat je weer in balans komt." Nou, dat is nog niet helemaal gelukt. Ik ga het morgen maar even melden, ik heb namelijk een witte jassen dag. Ik zou het niet tof vinden om al draaiend en tollend die narcose in te gaan. Hopelijk gaat het rap over en hebben we alles straks achter de rug.
Dear Past, thank you for all the lessons.
Dear Future, I am ready!
Heel veel liefs,
Tough Dutch cookie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten