Evenwichtsstoornisje

Vandaag is er een einde gekomen aan de port a karma, hij/zij is niet langer aanwezig in mijn ranke lijfje. Hiermee is hopelijk, voor een hele lange tijd, een eind gekomen aan mijn witte jassen operatiedagen.

Gisteren begon ik aan mijn witte jassen sessie van twee dagen. Eerst kreeg ik gisterenochtend een hart echo. Dit alles nog in het kader van het onderzoek waar ik aan mee heb gedaan. De nieuwe combinatie van de medicijnen die ik heb gekregen naast de chemo zou hartklachten kunnen veroorzaken op langere termijn. Na mijn echo mocht ik naar de vampieren van de bloedafname. Ik ben het laatste jaar super verwend geweest om altijd voorrang te krijgen en ook dat dit prikken plaats vond in een afgesloten ruimte. Deze keer werd ik geprikt in een ruimte waar nog drie andere stoelen stonden en die ook helaas bezet waren. De witte jassen mevrouw vroeg de hele tijd, "gaat het mevrouw." Hahaha, ik maakte niet echt een frisse indruk. Na deze bloedzuigerij nam ik plaats in de wachtkamer van de cardioloog. Altijd fijn om ook ergens de jongste bezoeker te zijn of toch niet;-)

Als ik aan mag schuiven bij dokter Z, de cardioloog, vraagt hij gelijk of ik meer ben gaan sporten. Ik knik van ja en vraag hem waarom hij dat wil weten. "Nou", zegt hij, "je knijpkracht of zoiets dergelijks is omhoog gegaan t.o.v. de vorige echo." Nou, kan ik dat mooi in mijn zak steken. Nu dacht ik, ik ben nu toch hier laat ik vragen of mijn evenwichtsstoornisje nog roet in het eten kan gooien voor de operatie. "Welnee", zegt dokter Z, "je hebt dat virusje waarschijnlijk ergens opgelopen bij de bakker of zo en dat maakt voor de narcose geen zak uit." Tja, dan zal het wel o.k. zijn, toch?!

Vanochtend kreeg ik het toch weer Spaans benauwd. Ik moet toch weer onder narcose en dat is niet echt mijn favoriete onderdeel. Er zijn mensen, J en S, die vinden dat heerlijk, zo'n narcose. Zij kunnen er zelfs naar uitkijken;-) Ik ben een niet, ik kijk er dus niet naar uit. Goed, om kwart voor zeven verlaten man A en ik het huis om naar mijn witte jassen vrienden te gaan. Als wij ons gemeld hebben dan mogen we plaats nemen op de gang. Niet veel later komt een witte jas mij inchecken voor de operatie. Ze leest mijn hele biografie op van voornamen tot lengte en bij het gewicht vraag ik haar of ze dit niet hardop wil zeggen, hahaha. Als ze vraagt of ik ergens allergisch voor ben roept manlief, "schat, je bent toch allergisch voor mij!" Whahaha, wat een humeur die man van mij. De witte jas deed er het zwijgen toe en gelijk heeft ze. Bij overige vertel ik haar van mijn mogelijke virus op mijn evenwichtsorgaan. Hmmm, ze geeft aan dat ze dan wel eerst even overleg wil plegen met de anesthesist over het geven van de dormicum (chill pil). Daar had ik nu niet op gerekend. Ze brengt mij naar mijn bed voor vandaag en vraagt of ik mij alvast wil uitkleden omdat ze verwacht dat ik elk moment naar de operatiekamer gereden kan worden.

Als ik in mijn operatieschortje onder het synthetische dekentje lig komt die huil de la tourette weer opzetten. Boehoe, wat een gedoe. Manlief vraagt waarom ik nu moet huilen. ""Je hebt het toch vaker gedaan", zegt man A. "Ik vind het toch iedere keer spannend", zeg ik. "Hahaha", lacht A, "vond je mij nog maar iedere keer spannend". Lachen met A. Dan komt witte jas sportvriendin I binnen verkleedt als een dokter die Ebola komt bestrijden. Ze zorgt er voor dat de spanning wat naar de achtergrond verdwijnt. De andere witte jas komt terug met de mededeling dat ze nog geen contact heeft gehad met de anesthesist en dat ik nu alleen twee paracetamol krijg. Samen met I brengt ze mij vast naar de verkoeverkamer. Daar neemt I afscheid van mij in de vorm van een knuffel met de opmerking, "ha, nu kun je niet weglopen." Dan komt een andere witte jas die aangeeft dat ik de dormicum wel mag hebben en die krijg ik dan. Alleen is er geen beker om water in te doen want op de verkoeverkamer mag niemand wat drinken;-( Lig ik daar met die pil op mijn tong omdat ik zo'n muts ben die dat alleen kan doorslikken met water. Uiteindelijk komt er toch ergens een beker vandaan en kan ik het pilletje doorslikken. Als de anesthesist erbij komt moppert hij dat het toch helemaal geen zin meer heeft om dat pilletje te slikken. Dus!!! Hij werd ook niet vrolijker door mijn verbale diarree van angst. "Mevrouw", dit is slechts een kleine ingreep." Ja, huh huh dat snap ik ook wel. Je kunt het ook wat gezelliger brengen maar bang blijf ik toch wel.

De assistent van de anesthesist grijpt in en stelt mij gerust terwijl hij in mijn hand prikt en het infuus aanbrengt. Ik word daarna gelijk naar de ok gereden. Ik had het al koud maar bij binnenkomst op de ok lig ik te klappertanden en ben ik nog niet echt gerust gesteld op wat komen gaat. Ik mag zelf me op de operatietafel hijsen en wordt dan vastgebonden bij mijn benen. Dan krijg ik allerlei dekens om mij heen en wordt er via een stofzuiger (ja, echt!) warme lucht binnen gebracht. Als ik een eindelijk een beetje ben opgewarmd krijg ik dan het, door mij gevreesde, kapje op mijn mond en moet een paar keer in- en uitademen. De rest snappen jullie wel, ik was vlot onder zeil.

Als ik wakker word op de verkoeverkamer is de pijn te doen. Ik word dan ook vlot naar zaal gereden waar ik een trammedinges (een pilletje) krijg en gelijk weer in slaap pleur. Manlief is ondertussen al gebeld en is al snel weer in het ziekenhuis. Ik word wakker van een lichte drang in mijn urinebuis en ik bel op het witte jassenknopje. Ik doe een plas en eet een beschuitje, niet tegelijk natuurlijk, en dan mag ik naar huis.

Ik blijf de rest van de dag een beetje suf en duf maar dat kan ook aan die trammelant dinges liggen. Ik ben blij dat het erop zit al is dat idee nog niet helemaal geland. Ik hoop op een heerlijke nachtrust zonder die port a karma.

The only time you should ever look back, is to see how far you have come.

Heel veel liefs,

Tough Dutch cookie