Niets gebroken

Als kind viel je wat af op een dag. Ik heb het dan over de leeftijd vanaf leren lopen tot een jaar of twaalf. Een schrammetje hier of schaafwond daar alles heb ik gehad maar nooit iets gebroken (gelukkig). Je jankte wat en dat was dat, of kwam het door die reep chocolade die ik kreeg na zo'n valpartij?! Het verdriet was altijd van korte duur en het spel was snel hervat. Tegen mijn kinderen riep en roep ik ook regelmatig als ze vallen, "niets gebroken?". Ik doe dat vaak om zo niet de nadruk te leggen op de valpartij. De schrik is vaak erger dan de pijn. Waarom vertel ik jullie dit? Nou, ik denk dat ik het zwarte gat zie. Huh, zwarte gat?

Hiermee bedoelen ze dat alles er nu erop zit, ik heb niets meer gebroken, zeg maar. Koekje gehad, pleister erop en nu hop weer verder spelen maar oei, wat blijk dat moeilijk te zijn. Witte jas Y waarschuwde mij hier al voor, "Chantal, het kan gebeuren dat je er zomaar ineens invalt, in dat zwarte gat." Ik krijg geen behandelingen meer, mijn agenda wordt niet meer gedicteerd door de witte jassen en de stroom van berichten, kaarten, telefoontjes en what's appjes droogt ook op. Begrijp mij niet verkeerd, zo hoort het te gaan. Ik heb dan wel niets gebroken maar verder spelen gaat nog wat moeilijk. Dat is het zwarte gat, daar waar er praktisch niets gebeurt. Het leven begint weer te kabbelen echter zie ik nog hoge golven voor me. Jeetje Chant, wat ga je weer diep! Soms moet dat om het proces te kunnen volgen, denk ik maar;-) Maanden terug sprak ik  iemand die op dat moment al aan het einde van haar behandelingen zat. Zij vertelde mij haar angst voor dat zwarte gat. Toen lachte ik dat weg, het zou mij niet overkomen. Wel. Dus.

O.k. nog een voorbeeldje dan. Een paar jaar geleden was ik op de Parade in Den Haag. Ik had mijn nieuwe flitsende hoge hakken aan. Op een terrein met gras en zand natuurlijk geen bijster intelligente keuze. Stuntelend liep ik daar samen met mijn vriendinnen. Eén vriendin riep, "Chant, kijk uit voor die kuil daar, die is best diep. Straks val je erin." "Hahahaha", lachte ik, "tuurlijk val ik daar niet in, ik ben niet gek. Wat denk je? Ik moest toch een keer naar de wc en de route was via de kuil. Ik liep zo charmant als ik kon en toen.... BAF pleurde ik zo met mijn witte jurk en hoge hakken voorover die kuil in. Niemand maar dan ook niemand komt even kijken of het goed met je gaat. Ik viel echt pal voor een terras vol met mensen. Dus raapte ik mijzelf bij elkaar en riep zo hard als ik kon, "Nee, hoor, niets gebroken. Ik ben ok!" Ik bedoel maar hè. Op de Parade kwam niemand mij redden maar het afgelopen jaar ben ik wel gered. Snap je, er is niets meer aan mij te zien maar het verdriet zit er nog wel. De tumor is de tempel uit maar ik ben er nog niet. Lichamelijk gaat het beter maar tussen mijn oren gaat de kermis nog even door. Van de buitenkant zie je niet dat ik kanker heb gehad. Maar ach, die tumor is toch weg dus wat zeur je nou. Precies dat dus, ik weet dat ie weg is maar ik heb het nog niet helemaal verwerkt. Die afgelopen twaalf maanden zijn bepaald geen picknick geweest. Ik duik het zwarte gat in, ik kan er niet langer omheen (om die kuil had dat wel gekund;-)). Ik zie jullie weer aan de andere kant van het gat.

Het leven is als muziek soms zit er een kutnummer tussen- Chantal

Heel veel liefs,

Tough Dutch cookie