Een beetje klassieke muziek naar de mens toe

Mijn kennismaking met klassieke muziek is al vroeg begonnen. Als jonge hinde ging ik met 5 jaar al op ballet. Zo heet dat hè, je gaat op iets;-) Tijdens de balletlessen begeleidde I ons altijd op de piano. Meesterlijk toch alleen jammer dat ik het toen niet genoeg heb gewaardeerd. Ik vond het volkomen normaal en ik chasseezde en pas de chatte (voor de leken onder ons, dit zijn balletpassen) vrolijk door de zaal op mijn roze balletschoenen. Hoe vaak heb ik niet gedanst op Peter en de wolf. Sterker nog, ik mocht Peter spelen in een voorstelling, hoe cool. Ik had alleen geen weet van de schrijver van dit stuk, Prokofjev. Mooi vond ik het wel, mijn publiek was echter meer afgeleid door mijn mond. Nee, dit keer niet omdat ik aan het praten was, duh! Ik was vergeten mijn kauwgum uit mijn mond te halen en zodoende kauwde ik heerlijk de hele voorstelling weg, hahaha. Je begrijpt dat mijn ballet carrière dan ook niet verder van de grond is gekomen.

Ik ballette heerlijk verder tot de puberteit mij kwam halen. Toen heb ik mijn spitzen aan de wilgen gehangen en daarmee kwam een eind aan het luisteren naar klassieke muziek. Ja, de Bolero van Ravél wilde ik nog weleens beluisteren maar dan meer op latere leeftijd en op andere momenten;-)

Rond mijn 17e ging ik als au pair in Zwitserland werken. Het gezin daar bestond uit Jean Francois (vader), Marie Claude (moeder), Elise (dochter en inderdaad vernoemd naar het stuk van Beethoven Für Elise) en Antoine (zoon van Jean Claude uit eerder huwelijk). Jean Francois was en is (geloof ik) nog steeds een Franstalige Zwitser en dirigent van beroep. Zie hier mijn tweede kans om de klassieke muziek weer in mijn hart te sluiten. Jean Francois was bijzonder muzikaal. In de kelder van het huis stonden bijna alle instrumenten die je maar kunt bedenken en hij speelde alles. Menig avondje heb ik daar doorgebracht met hem, als hij weer eens ruzie had met Marie Claude. (Frans/Engels accent aan) "Chantal, Marie Claude is a crazy horse. Let's drink to that and to life!"(Frans/Engels accent mag weer uit). We paften er lustig op los en dronken menig glaasje wijn en zo leerde ik weer een nieuwe kant van de klassieke muziek kennen namelijk de opera. Jean Francois was vaak op tournee in Frankrijk om te dirigeren bij opera voorstellingen. Toen ik voor het eerst een operavoorstelling ging bijwonen zei hij, " of je vindt het geweldig of je vindt het ruk." Nou, ik vond het fantastisch, echt waar. De eerste keer heb ik gewoon zitten janken van de ontroering ondanks mijn prille leeftijd. Vele voorstellingen zijn toen de revue gepasseerd. Maar aan mijn jaar in Zwitserland kwam een eind en de klassieke muziek ging weer achter slot en grendel.

Toen ontmoette ik A en hij is dol op klassieke muziek. Hij is ook dol op andere muziek maar hij heeft de klassieke muziek teruggebracht bij mij. Vaak hoeft manlief maar iets te horen en hij weet al welke componist het is. Ik doe het altijd wel leuk als ik Tsjaikovski raad maar daar blijft het dan wel bij. We luisteren niet elke dag naar klassieke muziek meer zo af en toe bij een speciale gelegenheid. Zoals met Pasen zalig luisteren naar de Matthaüs Passion. Dit jaar riep dochterlief dat ze deze muziek wel lekker relaxt vond?! O.k., er is een begin gemaakt.

Nu heb ik een hele lieve collega en vriendin R, zij is violiste bij het Nederlands Kamerorkest. Já, hebben jullie niet hè;-) Toen zoonlief nog klein was ben ik al eens naar een klassieke voorstelling gegaan van haar maar dan gericht op kinderen. Geweldig vond B dat. Afgelopen januari speelde R mee in concerten voor de leden van de Bank Giro loterij en toen ben ik voor het eerst in het Concertgebouw in Amsterdam geweest. Machtig mooi is het daar. Het thema was die avond niet klassiek maar niet minder mooi. Nu speelt R uiteraard ook veel klassieke stukken en vroeg ik haar mij op de hoogte te houden van voorstellingen. Zo gezegd, zo gedaan. Voor gisterenavond had zij kaartjes geregeld voor een voorstelling wederom in het Concertgebouw in Amsterdam.  De voorstelling bestond uit dartelende piano's en plokkende strijkers. Ik verzin dit niet, het was een heerlijke voorstelling. In ruim twee uur tijd heb ik mijzelf in een veld met bloemen gewaand maar ook racend op een paard door het bos als een soort Robin Hood. Heerlijk wat die muziek allemaal met je kan doen. Manlief zei, "Je kunt dit wel op een cd op elpee horen maar je voelt het pas als je het live hoort." Zo is het!
Vriendin R zei na afloop dat ze extra mooi heeft gespeeld omdat ze wist dat wij er waren, ahhhhhhhh.

Wat is de moraal van dit verhaal. Luister eens een stukje Hayden, Bach, Mozart, Beethoven of Tsjaikovski. Het is goed voor je ziel en je huid gaat er zo lekker van open. Nee, zonder grappen of grollen. Zodra R gaat violeren gebeurt er iets in mijn lijf en krijgt de emotie de overhand. Tegenwoordig is emotie niet meer overal welkom maar we hebben het echt nodig. Dus zet aan die klassieke zender of koop eens een kaartje voor een zondagochtendconcert. Je zult zien dat de wereld er een stukje mooier uit ziet. Je portemonnee echter niet want na dit heerlijke avondje mochten wij 34,- euro afrekenen in de parkeergarage van het Museumplein.

You are what you listen to.

Heel veel liefs,

Tough Dutch cookie