Evenwichtsstoornisje

Vandaag is er een einde gekomen aan de port a karma, hij/zij is niet langer aanwezig in mijn ranke lijfje. Hiermee is hopelijk, voor een hele lange tijd, een eind gekomen aan mijn witte jassen operatiedagen.

Huilie, huilie en de terugkeer van huil de la tourette

Gisteren was het Koningsdag, hoezeé! Ik vond er geen reet aan, serieus niet. Vorig jaar mocht ik niet naar buiten, nu wilde ik niet naar buiten. Pffftttt, ik dacht echt dat ik al verder was. NOT. Gisteren ben ik héél hard van mijn eigen voetstuk gevallen. Ik trek het even niet. Angst is wat gisteren regeerde en niet Willem Alexander;-)

Gewoon K

Tam, tam, tááááá! Dit is de titel van mijn allereerste boek. 'Gewoon K' dat staat voor gewoon kut, gewoon klote, gewoon kanker of iets anders gewoon k-erigs. Niet bijster origineel maar wel passend bij mij. Het is echt ongelofelijk moeilijk geweest om dé titel te vinden. Ik ben er content mee. Ongetwijfeld zullen er andere meningen zijn, geloof mij, ik heb er al vele gehoord, maar het is toch zeer persoonlijk en ik kan het niet iedereen naar de zin maken (zou wel leuk zijn, dat dan weer wel) Nu weten jullie het en op 31 mei weet de rest het ook. 

Mijn normen, jouw waarden

Normen en waarden horen bij het dagelijkse leven maar iedereen geeft hier een andere invulling aan. Het is ook maar net hoe je het bekijkt en van welke kant.

Hoe zit het ook alweer met die normen en waarden? Wat betekent het nu eigenlijk?

Buiten de lijntjes kleuren

Wie kent niet het gezegde, na zeven magere komen zeven vette jaren. Ik vermoed dat ze dan bij mij een keer zijn vergeten om die schakelaar om te zetten naar die zeven vette jaren, hahahaha. Als ik over mijn schouder kijk dan zie ik veel jaren van hard werken, ploeteren, nog harder werken en overleven. Ik ben daar nu wel even klaar mee. Zo komt het dat ik heb besloten dat die zeven vette jaren zijn intrede mogen doen in huisje D. Ik heb het huis speciaal ervoor gesopt van boven tot onderen, laat maar komen die jaren van jolijt, warmte, voorspoed en ander moois.

Oordeel nooit een boek op zijn titel

Vandaag had ik voor de broodnodige variatie weer een witte jassen middag. Mijn port a cath moet er nog uit en wel op 30 april. Om ervoor te zorgen dat alles naar wens gaat mocht ik mij melden bij de vaatchirurg (hoofd port a cath) en de anesthesist (hoofd van de party drugs;-)). Maar eerst stond een gesprek met de uitgever op het programma. Kortom een drukke dag.

Een beetje klassieke muziek naar de mens toe

Mijn kennismaking met klassieke muziek is al vroeg begonnen. Als jonge hinde ging ik met 5 jaar al op ballet. Zo heet dat hè, je gaat op iets;-) Tijdens de balletlessen begeleidde I ons altijd op de piano. Meesterlijk toch alleen jammer dat ik het toen niet genoeg heb gewaardeerd. Ik vond het volkomen normaal en ik chasseezde en pas de chatte (voor de leken onder ons, dit zijn balletpassen) vrolijk door de zaal op mijn roze balletschoenen. Hoe vaak heb ik niet gedanst op Peter en de wolf. Sterker nog, ik mocht Peter spelen in een voorstelling, hoe cool. Ik had alleen geen weet van de schrijver van dit stuk, Prokofjev. Mooi vond ik het wel, mijn publiek was echter meer afgeleid door mijn mond. Nee, dit keer niet omdat ik aan het praten was, duh! Ik was vergeten mijn kauwgum uit mijn mond te halen en zodoende kauwde ik heerlijk de hele voorstelling weg, hahaha. Je begrijpt dat mijn ballet carrière dan ook niet verder van de grond is gekomen.

Niets gebroken

Als kind viel je wat af op een dag. Ik heb het dan over de leeftijd vanaf leren lopen tot een jaar of twaalf. Een schrammetje hier of schaafwond daar alles heb ik gehad maar nooit iets gebroken (gelukkig). Je jankte wat en dat was dat, of kwam het door die reep chocolade die ik kreeg na zo'n valpartij?! Het verdriet was altijd van korte duur en het spel was snel hervat. Tegen mijn kinderen riep en roep ik ook regelmatig als ze vallen, "niets gebroken?". Ik doe dat vaak om zo niet de nadruk te leggen op de valpartij. De schrik is vaak erger dan de pijn. Waarom vertel ik jullie dit? Nou, ik denk dat ik het zwarte gat zie. Huh, zwarte gat?

Een ei is geen ei

Are you who you were a year ago?! Deze quote kwam ik tegen op Pinterest en het zetten mij even aan het denken. Ben ik nog de persoon die ik een jaar geleden was? Nee, maar wie is dit wel? Je loopt toch allemaal rond met een rugzakje. De een is meer gevuld dan de andere maar toch. Ik ben een aantal illusies armer en veel ervaringen rijker. Ik sta anders in dit leven maar toch ook niet. Ik ben nog net zo ongeduldig als voorheen. De verbale diarree is ook niet gestaakt eigenlijk is alles hetzelfde of toch niet? Vorig jaar had ik borstkanker en nu niet!

Vermoord je lievelingen

Kill your darlings heet dat zo mooi in het Engels. Ik maak er van "Vermoord je lievelingen." Want dat zijn mijn blogberichten voor mij, lievelingen of beter nog dierbaren. In al mijn verhalen staat een overpeinzing, een ervaring, een grapje of een aanval van huil de la tourette van het afgelopen jaar. Ga daar maar eens een keuze uitmaken. Van de nu 170 geschreven stukken mogen er maar tachtig overblijven. Dit is de opdracht van de uitgever. Hij zei, "Chantal, je kunt die keuze beter zelf maken." Hmmm, makkelijk gezegd, ga er maar aanstaan. Ik vergelijk het met het hebben van kinderen en dan moeten uitspreken wie je het liefste vindt! Dat kan natuurlijk niet want mijn beide kinderen zijn mij even lief, ieder op zijn of haar eigen manier. Dit geldt ook voor al mijn stukjes, ze beschrijven misschien wel het heftigste jaar van mijn leven tot nu toe. Uiteindelijk is het mij toch gelukt, vraag niet hoe maar de kopij heb ik ruim voor de deadline ingeleverd.