Yeah!!!! Ik heb mijn aller-, aller-, allereerste boek nu echt in mijn handen. Hoe cool is dat?! Ik kan jullie vertellen dat het mega cool, dakpannen gaaf, kiezelsteenleuk en uitermate geweldig is. Ik had dit niet verwacht zo een jaartje geleden. Maar er staat toch echt, auteur: Chantal Deen. Jáhá, een heuse Deen, geen Kluun maar een Deen, hahaha. Hij ruikt ook erg lekker dat boek. Het heeft altijd iets een spiksplinternieuw boek. Vers van de pers, heerlijk.
Als ik de laatste tijd mensen spreek zeggen ze vaak, "Wat gaaf hè, je eigen boek! Alleen de aanleiding is kut of gewoon K, hahaha". Ik weet eigenlijk niet of de aanleiding zo k is? Had ik anders een boek geschreven? Had ik anders fantastische nieuwe mensen leren kennen? Had ik anders geweten hoeveel lieve mensen er zijn? Had ik anders geweten hoe goed A en ik eigenlijk bij elkaar passen. Had ik dan geweten hoe veerkrachtig mijn kinderen zijn? Had ik anders kunnen zeggen dat ik nu alweer door het AD ben geïnterviewd? (Ja, echt, alleen mogen ze de publicatie van het artikel uitstellen tot zeker 29 of 30 mei;-)) Ik denk dat alle bovenstaande dingen of ervaringen niet plaats hadden gevonden. Ja, dan was ik bijvoorbeeld wel voor mijn werk naar Curaçao geweest, dat dan weer wel.
Ach Curaçao, daar kom ik vast wel een keer. Een boek is weer iets heel anders. Daarom zeg ik ook tegen een ieder die over mijn boek spreek, ik had dat jaar niet willen missen. Kijk, die kanker had ik natuurlijk liever overgeslagen. Een gebroken been of zo was ook o.k. geweest. Maar daar zit 'm juist de crux, je kunt niet kiezen of het je overkomt of niet. Dan zou niemand meer kanker krijgen wat mij betreft. Want dan kun je altijd zeggen, "Nee, dank je, ik hoef geen kanker." Helaas worden zoete broodjes niet gebakken, alhoewel speltbrood daar verdacht veel in de buurt komt. Nee, alle gekheid op een stokje, ik kan kanker niet genezen maar ik hoop wel dat mijn verhalen jullie wat meer inzicht in het ziekteproces hebben gegeven. Ook hoop ik dat jullie begrijpen waar je een kankerpatiënt niet blij mee maakt, opmerkingen als, "hoe voelt dat nu om een tikkende tijdbom te zijn" zijn niet tof. Jullie weten nu ook hoe het gaat tijdens een chemobehandeling. Over een port a cath maakt niemand jullie meer iets wijs;-) Laat staan over bestralingen. Mijn angsten, overpeinzingen en filosofisch geneuzel heb ik met jullie gedeeld maar ook de lachmomenten want die waren er, gelukkig, genoeg.
Ik hoop, dat ik met al mijn avonturen een beetje begrip heb gekweekt voor mensen met kanker of voor mensen met andere nare of minder nare ziektes. Je kunt niet voor iemand denken (er zijn mensen die dat wel kunnen en dat is echt kei knap), aannames is ook een oppassertje en weten hoe iemand zich voelt is ook tricky. Er gewoon zijn voor die persoon is al meer dan genoeg. Zo nu en dan een knuffel, néé niet voor mij, of een lieve kaart is zeer fijn. Nogmaals ieder mens is anders en wil ook anders behandeld worden. Mijn manier is niet die van een ander. Er zijn ook mensen die er gewoonweg niet over willen praten. Doe gewoon wat je hart je ingeeft dat is namelijk altijd goed.
Nu is de tijd bijna gekomen dat mijn verhalen ook beschikbaar staan voor anderen. Vanaf 1 juni kan een ieder die het wil mijn boek kopen en lezen. Zoals iemand halverwege mijn blog al treffend verwoordde, "Ik weet nu bijna alles van jou maar jij weet niet eens iets van mij?!" Van die persoon ontving ik kort daarna een heuse, handgeschreven brief waarin zij mij wat vertelde over wat haar angsten waren en ook wat haar bezig hield. Mooi vond ik dat en dat vind ik nog steeds. Natuurlijk vind ik het ook een spannend gedachte dat straks nog meer mensen mijn diepste gevoelens weten. Maar ik laat het over mij heenkomen en zie wel waar het schip strandt. Zoals ik al in den beginne van het blog heb verteld ben ik een open boek. Wat je ziet is wat je krijgt er zit niets achter. Ik heb niets te verbergen dus dat scheelt een hoop.
Het was nog even een dingetje of het boek mij vandaag wel zou bereiken. Het zou namelijk vandaag worden afgegeven bij boekhandel Huyser in Delft. Bij de bestelling van Huyser zouden er ook een aantal voor mij bij zitten. De uitgever appte vanochtend een foto met daarop mijn boek en de tekst, "Ik heb hem binnen!". Ik heb tot half zes moeten wachten, chauffeur had 1,5 uur in de file gestaan. Maar toen was het moment dan eindelijk daar. Ik heb als een malle foto's gemaakt van de pallet, van de man en de pallet en weer van de pallet. Ik mocht achter de schermen van de boekhandel en boekenmevrouw A gaf mij het stanleymes om de pallet te ontmantelen. Nu ben ik geen giller dat kunnen mijn stembanden niet aan en daarnaast ben ik heel nuchter. Dus er gebeurde met mij weinig, ja, een, goh wat gaaf en wat ruikt het heerlijk en dat was dat. Boekenvrouw A was zichtbaar meer opgewonden dan ondergetekende. Nu pas land het bij mij. Ik heb net een hele kleine huilie, huilie gedaan. Van puur geluk;-) Eenmaal thuisgekomen was Manlief's reactie, "Leuk, die kleur, dat zit al jaren in ons interieur."
What you see is what you get and sometimes just a little bit more
Heel veel liefs,
Tough Dutch cookie
2 opmerkingen:
Gefeliciteerd Chantal! Daar mag je zeker blij mee zijn en trots op zijn!
Oh wat gaaf, het boek is er!! Fijn dat het ook lekker ruikt – óók belangrijk, zeker voor de lezers die straks met hun neus in jouw boek zitten. ;-)
Ik denk vaak aan je (en aan je verhaal), en een beetje extra in deze dagen; de lancering komt nu écht rap dichtbij (helaas ga ik 't niet redden om er lijfelijk bij te zijn – in gedachten, dan!). Spannend!
En je hebt alle recht om retetrots te zijn. Zuig 't allemaal in je op; me dunkt dat je dan een mooie voorraad geluk aanlegt. Liefs!
Uw redacteur. :-)
Een reactie posten